Een brief aan mijn ongeboren kind

Dit is een brief aan mijn ongeboren kind. "Lieve baby in mijn buik.. Elke dag kom je steeds weer een stukje dichterbij. Papa en mama tellen de weken naar je komst 'on'geduldig af. Voor mama is het een stuk echter, ik mag je beweging met de dag meer voelen. Voor papa is die groeiende buik toch wel een beetje gek maar wonderen maak je nog altijd samen.

Mama probeert papa zoveel mogelijk te betrekken bij deze zwangerschap en bij jouw komst. Ze zeggen dat mannen pas vaders worden op het moment dat ze hun kindje vasthouden. Zou dat nu ook echt zo zijn? Ik denk het haast wel maar toch is het wel gek. We verwachten jou. Een zoon, een lief klein jongetje. Voor ons heb je al een naam, voor anderen ben je 'de baby'.

Best lastig hoor, mama is als de dood dat ze zich verspreekt maar tot nu toe met 25 weken gaat het allemaal nog goed. We waren best wel snel uit over je naam, al was het voor papa nog wel even wennen. Het moment waarop hij je naam voor de eerste keer uitsprak was dan ook best wel bijzonder, in ieder geval voor mij dan. Als jouw papa iets namelijk uitspreekt dan begint ie er aan te wennen en dat gaat meestal niet zonder enige tegenstribbeling.

Kleine man, je trappelt in mijn buik en groeit steeds een beetje meer. Om mijn buik kan men nu niet meer heen. Het is best wel bijzonder hoe jij van mij nu al een moeder maakt. Mijn lichaam verandert langzaam in dat van een vrouw die straks een kindje op de wereld mag gaan zetten. Het is apart hoe je als vrouw gemiddeld 40 weken de tijd hebt om naar het moment toe te leven.

Ik ben niet meer dat meisje zonder zorgen en weinig verantwoordelijkheden. Nou was dat al anders toen je papa en ik dit huis kochten, opeens is de grote mensen wereld dan wel heftig. We kochten een huis, deze plek zal straks jouw thuis zijn, een plek waar je je hopelijk veilig voelt. Ontstaan uit de liefde voor elkaar, respect en het gevoel van warmte. Het gevoel van thuis komen.

We zijn nu al verantwoordelijk voor een nieuw leven. Het is bijzonder, een hele verantwoordelijkheid en iets waar je serieus mee om moet gaan. Er komt meer bij kijken dan zomaar kiezen voor een nieuw leven, voor zover dat al een keuze mag zijn. Jij bent onze verantwoordelijkheid. Papa en mama zullen ervoor zorgen dat je niks te kort komt kleine man. Al zou dat soms ten kosten gaan van onszelf. Het gevoel wat onze ouders ons gegeven hebben, een thuis. Dat is iets wat wij ten alle tijden door willen geven.

Ik heb veel over je komst gelezen, tientallen afleveringen van one born every minute bekeken op TLC maar toch kan ik me er nog geen voorstelling van maken. We hebben straks een zoon, een lief klein jongetje. Op wie zal je straks het meest lijken? Heb je straks die prachtige blauwe ogen van papa of van die mooie bruine ogen zoals mama? Blond haar zoals papa vroeger of gelijk al dat donkere temperament van mama? Het maakt niet uit lief jongetje want je bent een stukje van ons. Ontstaan uit de liefde die papa en mama hebben voor elkaar.

Ik hoop dat wij net zo sterk kunnen zijn als onze ouders vroeger waren. Misschien nog wel sterker want tijden zijn veranderd. De angst dat er moeilijke tijden komen is groot. Ik zal je beloven dat ik er altijd zal zijn ook als het even tegen zit. Ook al zou ik het soms zwaar hebben, mijn liefde voor jou en voor je vader zullen er altijd zijn. Wat er ook gebeurt, ik zal beloven de beste versie van mezelf te zijn. Mama zou het graag perfect willen doen, maar perfectie bestaat niet hoe graag ik dat ook zou willen. Maar ik kan er wel voor zorgen dat ik de beste mama voor jou en de beste vrouw/partner in crime voor je vader zal zijn.

Jij bent onze liefde en wonderen maak je nog altijd samen. ❤



Liefs, mama."