Mijn bevallingsverhaal - de geboorte van Milan

Op 29-01-2019 is onze zoon Milan geboren. Na een zwangerschap van 41+3 weken was het dan eindelijk zover. Ik had me al voorgenomen dat ik graag mijn bevallingsverhaal zou willen delen in een artikel, hier is hij dan! Wat is er zoal gebeurt en hoe hebben wij het bijzondere moment ervaren? Dit is mijn bevallingsverhaal, de geboorte van Milan.


Uitgerekende datum voorbij
De weken voorafgaand aan de komst van onze zoon had ik het gevoel dat hij eerder zou komen. Ik weet niet waarom maar misschien hoopte ik dat gewoon meer. Uiteindelijk ging de uitgerekende datum 19-01-2019 voorbij en hadden we nog steeds geen baby. Met 40 weken had Dylan al vrij genomen omdat het met zijn nachtritten het best wel lastig was om zomaar 's nachts naar huis te komen. Met 41 weken was meneer er echter nog niet, inmiddels was één week 'vakantie' voorbij.

Ik wilde graag gestript worden maar de dag voor 41 weken bleek ik nog maar 1 cm ontsluiting te hebben. Eigenlijk te weinig om goed te kunnen strippen. De verloskundige had wel een poging gedaan om iets voor elkaar te krijgen en 's avonds heb ik ook wel een paar uur weeën gehad. Echter trok dit gewoon weer weg. Het weekend ging voorbij en we hadden gewoon weer een normale controle. Ik hoopte dat ze die maandag 28-01-2019 mijn vliezen kon breken alleen helaas deed ze dat niet in de praktijk, al die troep moesten we niet hebben. Een beetje teleurgesteld werden we weer naar huis gestuurd, wel met 3 cm ontsluiting. De volgende ochtend 29-01-2019 zou ze aan huis komen om mijn vliezen te breken.

Toch naar het ziekenhuis
Ik wilde heel graag thuisbevallen, dat had ik me in ieder geval voorgenomen. Echter is het zo dat mijn pijngrens best wel laag is en ik het breken van mijn vliezen al een 'heftige ervaring' vond. Om 10.30 werden mijn vliezen gebroken. Alle hormonen kwamen tegelijk vrij volgens mij want ik barstte in huilen uit. Op dat moment hadden we ook afgesproken dat zodra de weeën zouden komen we naar het ziekenhuis zouden gaan. Het vruchtwater was in ieder geval wel helder dus dat was positief.

Weeën
Rond 12.30 zijn we begonnen met timen. De weeën kwamen best snel achter elkaar en Dylan geloofde me eigenlijk niet toen ik elke keer aangaf dat ik weer weeën had. Ik had rug weeën en wist eigenlijk niet zo goed waar ik het zoeken moest. Ik lag op een gegeven moment op de grond met Baco, die heel lief dichtbij me bleef.

Even voor het beeld, dit hebben we getimed:
12:37 - 12:39 (2 min)
12:43 - 12:45 (2 min)
12:48 - 12:50 (1 min 30 sec)
12:51 - 12:52 (35 sec)
12:54 - 12-56 (1 min 50 sec)
12:57 - 12:59 (2 min 10 sec)
13:01 - 13:03 (1 min 35 sec)

Je kan je misschien voorstellen dat het best wel heftig was en snel op elkaar. We hadden voor de weeën echt begonnen de verloskundige gebeld om aan te geven dat het allemaal nog wel redelijk rustig was. Ik had Dyl gevraagd het bad aan te zetten boven, dan kon ik daar nog inzitten. Dat is hij ook gaan doen maar de weeën bleven komen. Ik heb mezelf naar de bank gesleept en ben zelf maar doorgegaan met timen. Het heeft misschien nog geen 10 minuten geduurd toen heeft Dylan de verloskundige teruggebeld dat we toch maar naar het ziekenhuis moesten gaan. Veel sneller dan verwacht.

Ziekenhuis
Rond 13:45 kwamen we aan in het ziekenhuis en ben ik onder de douche gaan staan. Dit heb ik echter niet heel lang volgehouden tot ik besloot dat ik dit zelf niet zou trekken. Ik heb best veel bevallingen gezien op TLC en wist wel wat voor pijnbestrijding het kon worden. Uiteindelijk heb ik om een ruggenprik gevraagd. Ik moest nog even 30 minuten aan de scan om te kijken hoe het ging met Milan. De ruggenprik werd aangevraagd en rond 15:30 kreeg ik die. Ik was al compleet van de wereld, werd misselijk kon niet stil liggen op het bed en hing zo'n beetje half uit het bed. Dat is in ieder geval hoe ik het me kan herinneren.

Bij het zetten van de ruggenprik heb ik alleen maar geklaagd dat de anesthesioloog op moest schieten. Volgens mij vond ze dat zelf niet zo leuk, oeps sorry! Het positieve aan het hele gebeuren is dat ik na het plaatsen van de epidurale injectie ik een waterijsje kreeg. Daarna ben ik mijn hele bevalling ziek geweest. Ik moest alleen maar spugen. De weeën waren gelukkig weg door de prik maar het spugen kostte ook veel energie. Ik kreeg weeënopwekkers om het allemaal wel op gang te houden.

Ontsluiting
Ik heb best een tijdje gedaan over van 4 naar 6 cm ontsluiting. Daarna ging het best wel snel naar 9 cm en mocht de ruggenprik uit. Je moet namelijk wel de persdrang voelen om goed mee te kunnen persen. Het heeft nog ongeveer 1.5 uur geduurd voordat ik het gevoel weer een beetje terug had. Ik had namelijk het idee dat ik mijn benen juist niet meer voelde op het moment dat de ruggenprik uitstond. Best een gek gevoel is dat, alles tintelde en ik kreeg ook bijwerkingen van de ruggenprik. Ik had mijn hele bevalling ontzettende jeuk.

Persen
Om 23:19 mocht ik eindelijk persen. In mijn rechter ooghoek kon ik de klok zien dus ik kon wel beetje bijhouden hoe het allemaal ging. Het persen was best wel intensief, wat een spieren gebruik je dan niet normaal. Ik heb uiteindelijk 20 minuten over het persen gedaan en om 23:39 werd Milan geboren. Ontzettend snel maar ik wist dat ik het persen echt niet lang ging volhouden want ik was echt moe. Ik ben best wel trots op de prestatie die ik heb neergezet. Milan woog 3640 gram en was 51 cm lang.

Nageboorte
Het duurde gelukkig niet lang tot ook mijn placenta geboren werd, ik moest daarvoor 2x persen. Best een gek gezicht zo'n ding, helemaal omdat je er eigenlijk niet veel over hoort/leest. Ik heb er echter niet heel erg veel van meegekregen. Ik heb niet heel erg veel bloed verloren gelukkig en moest nog gehecht worden. Dit was wel even een vervelende ervaring. Het duurde me allemaal wel een beetje te lang.

Borstvoeding
Binnen het eerste uur hebben we Milan aangelegd aan de borst omdat ik toch graag borstvoeding wilde gaan geven. Dit ging gelukkig gelijk goed, wel moest ik er even aan wennen met aanhappen en het vasthouden van Milan.

Naar huis
Uiteindelijk zijn we rond 03:00 naar huis gegaan. Best wel snel als ik er achteraf aan terugdenk maar we wilde het liefst gewoon naar huis na een bevalling van ongeveer 13 uur. Onze kraamverzorgster kon per toeval gelijk mee vanuit het ziekenhuis en toen begon ons avontuur als kersverse ouders.

Wat een verhaal hé? Het verbaast me dat ik in grote lijnen nog veel weet. Ik ben erg blij dat ik dit allemaal in het ziekenhuis heb mogen meemaken ondanks dat ik eerst thuis wilde bevallen. De ruggenprik was namelijk wel een uitkomst. Het is gelukkig geen nare ervaringen geworden, ik kijk positief terug op deze bevalling. Ik heb mezelf heel netjes gedragen, ik was bang dat ik misschien helemaal niet leuk zou zijn of zou moeten gillen maar dat was allemaal niet het geval.

Na de ruggenprik heb ik eigenlijk tot aan het persen alleen maar geslapen, gespuugd en beetje mensen bellen en appen. Waarvan vriendinnetjes zeiden dat ik behoorlijk high klonk aan de telefoon haha!

Het is wel bizar dat het me 4 weken gekost heeft het op papier te zetten. Wat een druk leven heb je opeens na zo'n bevalling. Ik hoop ook binnenkort mijn kraamtijd te kunnen delen.

We genieten intens van kleine Milan. Hij doet het super.

Liefs, Kirsten