Het eerste trimester van onze zwangerschap - update #1

Het eerste trimester van onze zwangerschap zit erop. Er gebeurt best veel in de eerste 12 weken van een zwangerschap en ik heb besloten dat ik dit graag wilde delen. Zelf heb ik namelijk behoorlijk wat tijd doorgebracht op internet om verhalen te lezen over anderen en hun ervaringen. Dan is het wel zo leuk om die van mij ook te delen. Het eerste trimester van onze zwangerschap, dit is onze update #1.

Met 6 weken maakte we het onze ouders bekend zoals ik vertelde in onze zwangerschapsaankondiging. Tot dat moment had ik eigenlijk nog niet heel erg veel last, als ik er nu aan terug denk. Wat er voor die tijd vooral afspeelde is dat mijn darmen enorm aan het protesteren waren. Zoals jullie wellicht weten eet ik glutenvrij en ik had echt last van mijn buik. Daarnaast waren mijn borsten zo gevoelig als het maar kon maar dat had ik ook altijd als ik ongesteld moest worden dus dat was niet heel anders dan normaal.

Ochtendmisselijkheid? Néé gewoon de hele dag door! 
Na week 6 begon de ellende.. Waarbij de ene vrouw totaal geen last heeft van misselijkheid, was dat bij mij wel anders. Ik vond het eigenlijk allemaal wel goed gaan. Ik was nog niet misselijk maar ik had wel momenten waarop ik het gevoel had alsof mijn bloedsuikerspiegel opeens wegzakte. Dan begon ik te trillen, werd ontzettend misselijk zonder te spugen en moest ik alles neergooien om maar snel op de bank te gaan liggen. Dan probeerde ik snel wat te eten en met een paar minuten was het ook weer goed. Ik was al bang dat ik een lage bloedsuiker had en ben er ook voor naar de huisarts geweest.. Die moest er wel om lachen omdat ze eigenlijk zei dat dit normaal was en bij het zwangerschapshormoon hoorde. Nou lachen, niet dus!

Het eerste weekend daarop heb ik helemaal plat gelegen, ik hield niks binnen en ik was eigenlijk wel blij dat we het hadden verteld aan onze ouders want het was niet echt meer te verbergen.. Gelukkig bestaat er internet en kwam ik er al snel achter dat er verschillende dingen zijn die je kunt doen om de misselijkheid te onderdrukken.

Cola was een van de dingen die op het lijstje stond. Nou ben ik nooit een fan geweest van koolzuurhoudende dranken en drink dus eigenlijk geen frisdrank. Op soms een icetea na op het terras maar verder niet. Mijn dag begon met een mini blikje cola naast mijn bed om er maar voor te zorgen dat de misselijkheid een beetje weg bleef.

Mijn nieuwe beste vriend, het groene emmertje.
Naast de cola die overal mee naar toe ging had ik ook een nieuwe beste vriend. Een klein groen emmertje wat ik eigenlijk kocht voor huishoudelijke taken is inmiddels omgedoopt tot spuugemmer want je moet toch wat in zware tijden. Mijn reukvermogen is ook echt toegenomen.. Ik ging echt voor bijna elk geurtje over m'n nek.

Zo heb ik al meerdere keren de koelkast uitgezocht naar eten wat weg moest omdat het stonk en kon ik een tijdje Sjonnie (a.k.a. Baco onze golden retriever) geen eten geven omdat zijn brokjes echt stinken. Dat vind ik overigens nog steeds nu in week 14 maar oké, er valt mee te leven. Arme beestje heeft natuurlijk ook gewoon honger dusja vooruit dan maar.
Opgezette buik, hallo!
Ik had echt al een opgezette buik, ik denk deels ook door mijn darmen. Daar kon ik ook al snel niet meer omheen. Mijn kleding zat eigenlijk al niet meer echt lekker en ik had dan de mazzel dat door de warmte ik wel gewoon losse kleding aankon want om me nu en op dat moment in m'n spijkerbroeken te proppen is niet bepaald een optie.

Van een vriendinnetje kregen wij een hele tas met allemaal spulletjes die zij niet meer gebruiken voor hun baby waaronder ook 3 zwangerschapsbroeken, een jurkje en een shirtje waar ik straks lekker in mee kan groeien. Daar ben ik ontzettend blij mee dus als ik echt opeens ga groeien dan heb ik in ieder geval iets om aan te trekken.

Ik merk dat mijn darmen nu inmiddels iets rustiger zijn. Ik ben ook met 14 weken nu niet meer zo misselijk, een klein beetje met vlagen.. ik heb meer last van de warmte en kan daar nog wel eens ziek/misselijk van worden. Maar verder is mijn hormoonhuishouding aardig rustig geworden.
Hoi Baby, 2x een echo
Tijdens het eerste trimester mochten wij twee keer voor een echo. De eerste keer was met 8 weken om te kijken of we 'echt' zwanger waren en of alles goed was. Dit ging best wel goed, ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Je zoekt natuurlijk wel foto's, op internet om een beetje een idee te krijgen maar als je dan zo'n echo apparaat op je buik voelt en vervolgens naar een scherm kijkt waar je een 'boontje' zoals ik het met 8 weken noemde ziet. Wat dan beweegt en je ziet een hartje kloppen dat is wel echt heel apart, en zo bijzonder.

Met 12 weken gingen we weer voor een echo, ook wel de termijn echo genoemd. Het verschil tussen beide echo's is zo ontzettend groot. Ons boontje was al echt een mensje met armpjes, beentjes noem het maar op. Het was al lekker heen en weer aan het zwemmen. Ook konden we goed zien hoe het kindje vruchtwater 'aan het drinken was' of in ieder geval aan happen is. Daar werden we wel even emotioneel van, of in ieder geval ik. Voor Dylan weet ik het eigenlijk niet. Het maakte ons in ieder geval beide stil.

Op internet lees je wel eens dat ze met de NUB theorie een schatting konden doen naar het geslacht van je baby. Wij hoopte stiekem dat we een gokje zouden kunnen doen. Echter wilde ze er in het ziekenhuis zich niet aan wagen dus we moeten gewoon netjes wachten tot de 20 weken echo wat ongeveer rond 3 september zal zijn. Best bizar dat we dan gewoon al op de helft zitten, nog even 6 weekjes geduld hebben dus.

Expected 19.01.2019
Het duurt nog ongeveer 181 dagen oftewel 25 weken en 5 dagen tot de uitgerekende datum. Wat echt nog heel lang duurt als je het mij vraagt maar het gaat toch ook snel. Ik ben ontzettend blij dat ik het bloggen weer een beetje kan oppakken en alle leuke contacten die ik erdoor krijg waardeer ik heel erg. Tot de volgende zwangerschapsupdate!



Liefs, Kirsten